W filmie „Put Your Soul on Your Hand and Walk” reżyserka Sepideh Farsi pragnie opowiedzieć historię Fatmy, Palestynki, która zginęła w wyniku bombardowań w Strefie Gazy.

Oglądanie tego filmu może spowodować instalację plików cookie przez operatora platformy wideo, do której zostaniesz przekierowany. Ze względu na brak akceptacji plików cookie, aby uszanować Twój wybór, zablokowaliśmy odtwarzanie tego filmu. Aby kontynuować i odtworzyć film, musisz wyrazić zgodę, klikając poniższy przycisk.

Subskrybuj Google News

„To pierwszy raz w historii kina, kiedy bohater filmu zakwalifikowanego do Cannes został zamordowany przed premierą” – mówi francusko-irańska reżyserka Sepideh Farsi , siedząc przed regałem z książkami w swoim paryskim salonie. Cztery miesiące po tym, jak film „Połóż duszę na dłoni i chodź” został wybrany na prestiżowy francuski festiwal, a film w środę wchodzi do kin, wspomina historię rocznej rozmowy z Fatmą Hassouną na ekranie.

Przeczytaj także

Recenzja filmu „Połóż duszę na dłoni i chodź”: Nurkowanie w piekło Gazy, szokujące prawdą i człowieczeństwem

Młoda palestyńska fotografka dokumentowała codzienne życie wojny w Strefie Gazy. W wieku 25 lat zginęła wraz z rodziną w izraelskim bombardowaniu 16 kwietnia 2025 roku, dzień po tym, jak film został zakwalifikowany do Festiwalu Filmowego w Cannes. Sepideh Farsi, opiekunka jej zdjęć i tekstów, prezentuje teraz ten film wyłącznie szerokiej publiczności.

Światło w Gazie

Układając odbitki zdjęć Fatmy Hassouny na podłodze, Sepideh Farsi wspomina: „Miała niesamowity talent, bardzo specyficzne spojrzenie. Czułam tę intensywność, kiedy mówiła o dokumentowaniu wojny i ludobójstwa”. Kobieta, którą nazywano „oczami Gazy”, lśni na ekranie swoją odwagą i determinacją. „Miała ogromną energię, niesamowitą siłę, bardzo silną aurę… Była bardzo promienna, emanowała prawdziwym blaskiem”. Dla reżysera uśmiech młodej Palestynki to jeden z najbardziej uderzających obrazów w filmie fabularnym.

Przeczytaj także

„Nauczyłam się też rozszyfrowywać, co się za tym kryje. Czasami też bolało mnie, gdy widziałam jej rozpacz lub zmęczenie, gdy nie mogłam nic zrobić”. Choć to zdjęcie początkowo połączyło te dwie kobiety, zbudowały prawdziwą relację, której siłę czuć w miarę trwania rozmów.

„ Kiedy film został ukończony i wybrany [w Cannes] , powiedziałam sobie: 'To wszystko, zrobiłyśmy coś, mamy ten film'. Nie myślałam, że kiedy jej to powiedziałam, będzie to nasza ostatnia rozmowa” – zwierza się reżyserka po chwili milczenia. Rzeczywiście, ta wiadomość do Fatmy będzie ostatnią wymianą zdań między dwiema kobietami. W filmie i na całe życie. Dzień po tym telefonie Fatma Hassouna zginie w izraelskim zamachu bombowym. „Nie wierzyłam w to. Zadzwoniłam, próbowałam uzyskać odmowę… Powiedziałam sobie: 'To błąd, to niemożliwe!'” – mówi Sepideh. Według reżyserki izraelska bomba zrównała z ziemią całe drugie piętro budynku, w którym Fatma mieszkała z rodziną. „Były tam jej dwie siostry, w tym Alaa, która była w piątym miesiącu ciąży. 20-letni brat, Muhannad, potem 15-letni Mohammed i 10-letni Yazan. Ojciec zmarł dwa dni później…” – wymienia.

I oczywiście Fatma Hasssouna. „To ona stała się celem” – uważa Sepideh Farsi. „To zdumiewające, że technologia służy do usuwania informacji, do eliminowania ludzi, którzy je dokumentują” – kontynuuje reżyserka. Dla niej Fatma była jednym z symboli walki z izraelską cenzurą. Teraz Sepideh Farsi robi wszystko, co w jej mocy, aby jej historia stała się znana. Według reżyserki „osiągnęliśmy to, czego chciała: podzieliliśmy się tym ze światem. A potem świat to zobaczy”.